Merkte vanavond dat toen ik op tv een spotje-met-zeehond van de Zeehondencrèche in Pieterburen zag, het me geen fuck zou schelen als het beest meteen weer in een olievlek zou verzuipen. Het is toch maar een organisme: vreten, overleven, voortplanten - vreten, overleven, voortplanten - vreten, overleven, voortplanten...
En zo zie ik mezelf nu dus ook. Als een zinloze kluwen DNA met een koolstofhoesje eromheen. Ik weet niet of jij dat soort hyperrelativerende buien kent, maar ik kan je verzekeren dat dat niet zo'n prettig gevoel is.
Krijg je op je twintigste volgens mij vanzelf last van. Ik zat een paar weken terug met mijn broer een natuurfilm te kijken, en we dachten allebei hetzelfde: wat heeft het nou voor zin dat zo'n gazelle een aanval van een luipaard overleeft? De volgende dag toch weer hetzelfde: vreten, overleven, voortplanten - vreten, overleven, voortplanten - vreten, overleven, voortplanten...
Je kent vast de film Groundhog Day wel, waarin Bill Murray keer op keer dezelfde dag meemaakt. Daarin krijgt hij dus elke dag weer een heel suf muziekje te horen: de "Pennsylvania Polka". Dat nummer speelt nu al dagen door mijn hoofd, omdat werken op kantoor eigenlijk steeds dezelfde dag beleven is. En mijn beste vriend (die écht 40+ uur per week werkt) was het daar helemaal mee eens. Wat 'ie overigens niet fijn vond om toe te moeten geven. Existentieel besef is altijd een beetje benauwend.
En dat is het dus. The Pennsylvania Polka. Welcome to my world.
My state of mind on 21 January 2001. I'm much happier now. ;)